Temor á soidade, temor temido polos temerosos
ansiades refuxio nunha cárcere de negrura
e veredes a luz co reflexo da última hora.

A vinganza dos vingadores, duro castigo en batalla
buscades liberdade na espada que debastou cidades
e teredes a alma podre ata o último alento.

O consello dos sabedores que saberán onde buscar,
atoparedes o que queredes oír na mente fráxil
e veredes a saída fora do camiño.

A esperanza xogada na última oportunidade,
xogaredes cas cinzas entre as mans
e caeredes nas redes da furia que leva o vento. 

                                       
                                                              Tania Mourelle 

Mamá non chora, mamá perdeu ese dereito cando gañou ese nome.

Mamá ten forza, seino porque polas noites escoitoa soñar.

Mamá ensinoume a falar mais as veces pídeme que cale con vágoas nos ollos, pero non chora, mamá non chora.

Mamá érguese pero a memoria tápalle o soriso.

Mamá ensinoume, bicoume e soltoume a man, e, cando me vin lonxe de mamá, mirei atrás e chorei, chorei polas dúas e por primeira vez, mamá chorou conmigo.


                                                                    Tania Mourelle

Boteime a correr coa carraxe nas veas,
en busca de aire limpo,
comida polo po e a deixadez.

Querendo alonxarme de ti,
dos teus bicos,
lonxe do amargo sabor dun vougo querer.

Abafei en soidade
fronte ó muro máis empedregado de todos,
a miña alma.


                                 Álvaro Antelo e Tania Mourelle



Gracias a quen persiste en intentar entender Álvaro.

Hoxe a noite pechao todo na súa escuridade,
o horizonte mestura os dous mundos no vacío,
quebra ó lonxe o silencio movido polo vento e,
o corpo acomódase coa humidade nos ósos.

Cos dedos enmarañados e a cegueira da noite,
a conversa axitada das árbores antóxase apetecible,
así entre asubíos inertes engrandécese a pena,
porque o susurrar enoxa ó silencio.

O repiquetear dos dentes anuncia o frío,
a choiva debuxando unha silueta a pasividade,
o pensamento, o único capaz de fuxir,
vese amarrado á rixidez do abrigo de pel.

Hoxe a tinta escorrega por este papel mollado,
e pecha en negrura o significado duns versos,
deixando o canto funerario das árbores,
como única benvida ó amencer que non chega.


                                                Tania Mourelle 





 



 

Alén dos soños e as ilusións imposnse a realidade atopada por uns ollos ansiosos de novidade e coma se dun feitizo se tratase canta menos novidade ansían os ollos máis morren os soños e as ilusións.

Cando a guerreira colga a espada e por accidente os pes se pousan sobre o chan somos sabedores de que esta, a nosa paisaxe, aquí e agora, é a única realidade.

Curiosa e inexplicablemente o feito de entendelo lévanos a pensar que de poder elixir algún momento rescataríamos as nosas memorias do silencio sendo invadidos pola calidez que nos ocasiona a idea de non conformarnos co efémero presente.

E é nese pequeno momento cando nos sacode un leve pensamento. É a diferenza que cada un leva dentro, que cada un entende a súa maneira.


                                                                      Tania Mourelle

Volve a ela o medo, de sentir.
De sentir que o segredo do peito se volve máis grande.
De sentir que estala.

Volve a ela a angustia de non poder sacalo a fora.
De sentir que cada mente se dispersa no que sente.
Converte a virtude da exclusividade nunha cárcere.

Escribe porque xa non durme e,
converte o que escribe na súa angustia.

Busca a liberdade no que escribe e volve a ela,
volve a ela o medo de sentir.
E cando sente xa non durme porque non pode sacalo a fora,
e porque non pode sacalo a fora daquela escribe.

                                                     
                                        Tania Mourelle

Comezar polo final, un recente principio, un grave erro.

O silencio en crescendo tras un perdón en binario.

As palabras evaporadas que non conservan son.

Os versos amargos que xa non din nada.

Os sentimentos perdidos .

Os soños.

Nada.

                                                                        Tania Mourelle

Fría, aquel día a suor medraba dende o máis profundo e esvaraba fría polas costas,
o pensamento tornaba a tempos pasados desexoso de mudar o final dunha frase mal formulada,
 ansioso de poder coller aire para contar os pasos dados que agora repiqueteaban nun curruncho do ser que se presentaba novidoso.

Aquel día retornou a nostalxia duns brazos maternos,
 ata o ollar distante despois dunha reprimenda se antoxaba agradable o recordo.

Eran bos tempos, pensou como punto  final desa improvisada función, agora só o esforzo que camiñaba con certo aire de azar podería seguir escribindo uns mellores. 

Semellando unha forza un tanto superficial coma o resto de transeúntes perdidos baixo un horario desapretou os puños fregando levemente as marcas das unllas nunha pel con moito que contar e desexando unha maior sorte que a de Ícaro perdeuse na brétema que envolvía aquela noite de outono.

"Boa sorte",
a sorte non éxiste pensou volvendo en si...


                                                                                                     Tania Mourelle

 Descendeu a palma da man,
 paseniñamente,
 sobre o seu lombo que xacía,
 apaciblemente,
 naquel recuncho onde xacen os pensamentos libres,
 que atopan paz,
 dende o nacemento do cabelo,
 longo e forte
 ata a curva onde comezaba a súa cintura,
 inqueda.

 Pasando pola pequena marca do costado esquerdo,
 debuxando círculos pequeniños,
 coma o seu embigo perfecto
 que semellaba un espazo valeiro,
 onde encaixaban á perfección os seus beizos
 recollidos nun breve amosar de tenrrura.

 A súa pel branquiña e suave,
 pura,
 envolvía os seus dedos,
 grosos
 cunha calor instantánea,
 coma a dun chisqueiro.

 Tan embriagadora,
 unha mestura de aromas,
 de texturas, no breve segundo que,
 a súa man se pousaba sobre o peito esquerdo e descendía,
 docemente,
 percorendo a súa silueta. 

                                                         Tania Mourelle

Fagamos memoria no que somos, no que un día fomos e xa non seremos, no que quixemos ser e detestamos, no que detestamos mais tivemos tentación de ser.

Coa máis pura das inocencias e coa mellor intención onde cavamos o foxo desta alma ennegrecida e hoxe corrompida pola supervivencia a quen usamos de excusa para purgar as nosas mentes.

Peóns no taboleiro defendendo o noso rey e cantas veces o perdemos polo camiño, nostalxia do que se vai sen que aumente a devoción polo que permanece.

Historias rotas, tristes danzas do tempo como medalla de condecoración dun uniforme listo para lucir na mellor festa de disfraces.

E así, no silencio que cada latexo nos permite de descanso, nesa breve pero intensa pausa o perdón grávase lentamente a lume na alma do que vive rodeado de descoñecidos. 

                                                                                 

                                                                                                     Tania Mourelle 

Imposible saber con certeza por qué un recordo inexistente pesa tanto que ata doe, tal vez sexa o feito de sentirte máis en cada nudo de gorxa que na túa propia historia, quizais se deba a túa sombra presente na retina dos que un día te quixeron, poida que ata te sigan querendo e por iso a pesar de afogar o recordo aínda se perciba a escuridade que o envolve.

Escuridade muda, cansada xa de berrar, escuridade que omellor xa coñeceches de ante man, esa mesma que queda cando ves pecharse a última porta, imposible de entender, omellor por iso doe. Deberan ser quince bos motivos mais tiveron que grabar nas súas mentes o abandono dunha loita, a pasividade e resignación coa que se acepta un destino con un camiño a medio facer.

Resignación contaxiosa para os que te pensan, para os que xa non levan rabia e volven a venerar o azar e a mencionar o destino, víctimas do tempo que non obstante poida que nunca atopen descanso, tal vez por iso a resignación é a mellor opción.

Imposible saber ata que punto todos os corazóns se resignan limitándose o recordo, difícil de entender o que para eles representas mais de algún modo estás, vives en cada recordo que conservan, en cada obxeto que gardan, en cada vágoa segreda que tal vez bordee a túa silueta cando non sinten ollos que os miren, que os xulguen tal vez por un comportamento xa irremediable, de algunha maneira vives nestes versos de recordos inexistentes.

Recordos que non me permiten verte fora dese marco que sinalan cando din que nos parecemos, non obstante si me permiten sentir, notar o valeiro que deixa a túa historia o peito de quen a conta coa forza que quizais desexou poder darche mais que non quixeches, omellor por iso se pode percibir como a voz torna en impotente para o que te viu medrar, para o que viu como o vermello baile do sangue o pasar polas tuas meixelas se iba tornando en marfil.

Imposible saber con certeza a carga dos teus últimos pensamentos, imposible imaxinarse a peor resignación en primeiro plano, por iso omellor fuches máis forte do que todos queiran ver, aínda que non o poidan entender porque de algunha maneira para eles o seu camiño tamén queda a medio facer. 

                                                                                                   Tania Mourelle 

Sentirse viva probando o veleno, doce elixir de mel que renace en min novamente.
O punto de retorno móvil o que sinto nunca chego, e mentres o espero angustiada sabedora da data de caducidade que se debuxa no meu hipotálamo corrente tras corrente un pensamento absurdo debuxa a despreocupación no meu rostro.

Volverá, volverá novamente empuxándome a buscar de novo un recordo perigoso.
Tan forte... capaz de abandonar toda unha vida de pensamentos pola maior impulsividade que de algunha forma estaba á espera.

Un abrazo de xeo que queima e arde en min, arde tanto na gorxa que as palabras se evaporan nas cordas vocais, esténdese tan rápido que corresponde á emoción máis forte e queima tan dentro...

Dereita o vacío sen poder desandar o andado, gardando resistencia nun recuncho afastado da mente que se corroe lenta pero eficazmente polo veleno prohibido.

O baile sen fin que nos desgasta precipitadamente ata que a música deixe de soar...

                                                                                                          Tania Mourelle

O máis duro é o que non se escribe,
do que ninguén fala...

O máis duro é aquilo que todos saben
pero ninguén di.

É silencio...

Silencio que se escoita cando respiramos o aire
desta sala infesta.

Cada vez que vemos o noxo reflexado
nalgún vocábulo inoportuno.

É cando o sol que seca o asfalto xa non ule a verán,
cheira a recordos.

É silencio que berra co último alento
do que foi obrigado a poñerse de xeonllos.

É  silencio duro, o máis duro dos silencios...

O máis duro é velo, é apalpalo,
ver que a calor se apaga...
que a luz torna fría...

O máis duro non se pode escribir,
do silencio ninguén fala.

O máis duro é ver como a vida se apaga,
pero máis duro aínda e ver como se consome, como se consome en silencio...

                                                                                            Tania Mourelle 

De cativa poñíase de puntas porque o marco da ventá impedíalle ver os paxariños xogar fora cos primeiros raios de sol, canto o detestaba...

Agora que os ve de cotío con só pasar por diante está moi ocupada para pousar a súa vista neles. Agora aspira a ver máis aló pero o marco séguelle molestando, canto o detesta...

Sei que espera medrar máis aló del, e nesa pequena franxa que o destino caprichoso non puido tapar verá o ronsel que deixaron as súas pegadas e amosará o seu soriso. Un soriso libre que atopou o que buscaba.

Brillarán entón os seus ollos apagados pola sal, brillarán cunha cor tan azul coma aquela do ceo, coma aquela do ceo que de cativa non podía ver pola ventá.


                                                                                                     Tania Mourelle


A unha personiña moi especial que disfruta véndome facer aquelo que poucos entenden, a ela, para ela.

Era a forma na que a miraba, na que a miraba con eses ollos enigmáticos que desvestían o seu pensamento. Canto máis a miraba, máis desexaba ela sentir a calor das súas mans, e así a esperaba coma un ser sen forma a espera de ser moldeado.
 E erao, e sabíao.
 Precisaba del, precisaba oír o seu nome nos seus beizos ata arrincarlle a última letra deles.
Gustáballe, desexabao e sabíao.
Gustáballe pousarse o seu carón e sentir a música do seu arrecendo.
Afundir os seus finiños dedos no seu cabelo e perdelos, perdelos e quedar así para sempre.
Era a forma na que se sentía viva, o latexar dun corazón desbocado como banda sonora dunha cortametraxe.
Era a súa droga, precisaba del.. E sabíao.

                                                                                                      Tania Mourelle

Sentíase fráxil coma o cristal, escacharía en mil anacos de non ser polo tempo que avanza impasíble.

    E qué máis da?

   Quén o notará o día seguinte? 

Ela soa, consigo mesma, avanzando coma a pluma que rabuña o papel en branco. 

Ela mesma, cos seus pensamentos desbocados coma a gargallada que sae sen control. 

    Ela, nin ti nin eu nin él, ela. 

Calando os recordos co ruido do camiñar de 14cm de tacón. Impasible.

Agachándose nun silencio que xa non precisa de boas razóns. Impulsiva.

Sabendo que se volve máis transparente canto máis berra por dentro... 

Sabendo que venera o que nunca tivo, o que poida que nunca atope...

   Non entendendo nada. 

                                                                                         Tania Mourelle 

Papá díxolles que non se metesen en líos, era un pouco duro con eles as veces, mamá queriaos incondicionalmente, eran os seus anxos.
Oíches iso?
mamá que foi iso?
por qué chora papá?


A estrada estaba mollada, a música demasiado alta,
debuxemos con pó branco,
será divertido
eles tamén o fan.

Mamá xa non ri... papá xa non ten nada que dicir...


                                                                                                Tania Mourelle

Aquelas catro paredes cheas de recordos baleiros coma a botella de whisky que a consumía lentamente era o seu único refuxio, horas de silencio, horas na soidade que precisaba e tanto detestaba o mesmo tempo. Así, consigo mesma calaba as súas vergoñas, mataba as súas inseguridades ou iso pensaba ela. A única que precisou sempre a que agora non coñece, forza agochada nunha máscara demacrada polo insomnio, polas penas, pola vida.
Un cigarro, precisa sentir a nicotina corréndolle polas veas, sentirse libre coma se os problemas se foran co fume, libre entre aquelas catro paredes que se pechan cada vez máis.
Auga negra, a maquillaxe xa non o soporta máis.
Un último suspiro antes de apagar a luz e pechar os ollos, unha última calada, un último pensamento absurdo... mañá será outro día...


                                                                                                    Tania Mourelle.