Descendeu a palma da man,
 paseniñamente,
 sobre o seu lombo que xacía,
 apaciblemente,
 naquel recuncho onde xacen os pensamentos libres,
 que atopan paz,
 dende o nacemento do cabelo,
 longo e forte
 ata a curva onde comezaba a súa cintura,
 inqueda.

 Pasando pola pequena marca do costado esquerdo,
 debuxando círculos pequeniños,
 coma o seu embigo perfecto
 que semellaba un espazo valeiro,
 onde encaixaban á perfección os seus beizos
 recollidos nun breve amosar de tenrrura.

 A súa pel branquiña e suave,
 pura,
 envolvía os seus dedos,
 grosos
 cunha calor instantánea,
 coma a dun chisqueiro.

 Tan embriagadora,
 unha mestura de aromas,
 de texturas, no breve segundo que,
 a súa man se pousaba sobre o peito esquerdo e descendía,
 docemente,
 percorendo a súa silueta. 

                                                         Tania Mourelle

Fagamos memoria no que somos, no que un día fomos e xa non seremos, no que quixemos ser e detestamos, no que detestamos mais tivemos tentación de ser.

Coa máis pura das inocencias e coa mellor intención onde cavamos o foxo desta alma ennegrecida e hoxe corrompida pola supervivencia a quen usamos de excusa para purgar as nosas mentes.

Peóns no taboleiro defendendo o noso rey e cantas veces o perdemos polo camiño, nostalxia do que se vai sen que aumente a devoción polo que permanece.

Historias rotas, tristes danzas do tempo como medalla de condecoración dun uniforme listo para lucir na mellor festa de disfraces.

E así, no silencio que cada latexo nos permite de descanso, nesa breve pero intensa pausa o perdón grávase lentamente a lume na alma do que vive rodeado de descoñecidos. 

                                                                                 

                                                                                                     Tania Mourelle 

Imposible saber con certeza por qué un recordo inexistente pesa tanto que ata doe, tal vez sexa o feito de sentirte máis en cada nudo de gorxa que na túa propia historia, quizais se deba a túa sombra presente na retina dos que un día te quixeron, poida que ata te sigan querendo e por iso a pesar de afogar o recordo aínda se perciba a escuridade que o envolve.

Escuridade muda, cansada xa de berrar, escuridade que omellor xa coñeceches de ante man, esa mesma que queda cando ves pecharse a última porta, imposible de entender, omellor por iso doe. Deberan ser quince bos motivos mais tiveron que grabar nas súas mentes o abandono dunha loita, a pasividade e resignación coa que se acepta un destino con un camiño a medio facer.

Resignación contaxiosa para os que te pensan, para os que xa non levan rabia e volven a venerar o azar e a mencionar o destino, víctimas do tempo que non obstante poida que nunca atopen descanso, tal vez por iso a resignación é a mellor opción.

Imposible saber ata que punto todos os corazóns se resignan limitándose o recordo, difícil de entender o que para eles representas mais de algún modo estás, vives en cada recordo que conservan, en cada obxeto que gardan, en cada vágoa segreda que tal vez bordee a túa silueta cando non sinten ollos que os miren, que os xulguen tal vez por un comportamento xa irremediable, de algunha maneira vives nestes versos de recordos inexistentes.

Recordos que non me permiten verte fora dese marco que sinalan cando din que nos parecemos, non obstante si me permiten sentir, notar o valeiro que deixa a túa historia o peito de quen a conta coa forza que quizais desexou poder darche mais que non quixeches, omellor por iso se pode percibir como a voz torna en impotente para o que te viu medrar, para o que viu como o vermello baile do sangue o pasar polas tuas meixelas se iba tornando en marfil.

Imposible saber con certeza a carga dos teus últimos pensamentos, imposible imaxinarse a peor resignación en primeiro plano, por iso omellor fuches máis forte do que todos queiran ver, aínda que non o poidan entender porque de algunha maneira para eles o seu camiño tamén queda a medio facer. 

                                                                                                   Tania Mourelle 

Sentirse viva probando o veleno, doce elixir de mel que renace en min novamente.
O punto de retorno móvil o que sinto nunca chego, e mentres o espero angustiada sabedora da data de caducidade que se debuxa no meu hipotálamo corrente tras corrente un pensamento absurdo debuxa a despreocupación no meu rostro.

Volverá, volverá novamente empuxándome a buscar de novo un recordo perigoso.
Tan forte... capaz de abandonar toda unha vida de pensamentos pola maior impulsividade que de algunha forma estaba á espera.

Un abrazo de xeo que queima e arde en min, arde tanto na gorxa que as palabras se evaporan nas cordas vocais, esténdese tan rápido que corresponde á emoción máis forte e queima tan dentro...

Dereita o vacío sen poder desandar o andado, gardando resistencia nun recuncho afastado da mente que se corroe lenta pero eficazmente polo veleno prohibido.

O baile sen fin que nos desgasta precipitadamente ata que a música deixe de soar...

                                                                                                          Tania Mourelle

O máis duro é o que non se escribe,
do que ninguén fala...

O máis duro é aquilo que todos saben
pero ninguén di.

É silencio...

Silencio que se escoita cando respiramos o aire
desta sala infesta.

Cada vez que vemos o noxo reflexado
nalgún vocábulo inoportuno.

É cando o sol que seca o asfalto xa non ule a verán,
cheira a recordos.

É silencio que berra co último alento
do que foi obrigado a poñerse de xeonllos.

É  silencio duro, o máis duro dos silencios...

O máis duro é velo, é apalpalo,
ver que a calor se apaga...
que a luz torna fría...

O máis duro non se pode escribir,
do silencio ninguén fala.

O máis duro é ver como a vida se apaga,
pero máis duro aínda e ver como se consome, como se consome en silencio...

                                                                                            Tania Mourelle