Princesiña de pó,
que te agochas tras ese mandil.

Prisioneira do tempo que
sen saber apenas o que é vivir
tanto nos podes ensinar.

Que cara tan fermosa esa
 que magoaron os anos,
e o paso das bágoas.

Non chores princesiña
que o teu príncipe ben sabe de ti
mais por ser de sange azul,
alónxanse as miradas...

                             
                                 Tania Mourelle

Busco verdade,
porque aínda que ma queiran negar non poderán,
non saben o que é.

Busco liberdade para ser única,
exactamente coma todos os demáis.

Busco mentira porque a única verdade
e que nada é verdade máis aló do que queremos oír.

Busco sentido, sentido a cada palabra
sen entender moi ben a frase.

Busco sentimentos,
sentimentos que me ensinen a ver
o que antes non tiña cor.

Eu tamén sei o que buscades porque,
en verdade,
simplemente buscamos algo que buscar.

                                            Tania Mourelle

Certeza de todo
certeza de nada.

Dor, inseguridade e angustia
que se van da man do tempo.

Mais a dúbida é a única amiga fiel
que soamente foxe deverdade co último alento.

                                     

                                                     Tania Mourelle

Quizáis o amor non sexa máis ca unha ilusión.

Tal vez, só sexa o que mantén a nosa mente
distraída das vergoñas do mundo.

Quen nos di que existe realmente
e que non é medo a soidade?

Quen nos asegura que sexa suficientemente forte
 forte para arrastrar dous corpos?

E bo tocar o ceo sabendo que,
lle debe a súa existencia a presenza do inferno?

Tal vez... só tal vez, fuxir do mundo por uns segundos
mereza o nome de amor.

E se o conseguimos,
se lle atopamos significado a catro letras inertes,
toquemos o ceo ata podrecer no inferno!

                                           Tania Mourelle

Un latexo,

unha corrente de éxtase polas veas.

Un bico,

un anaco da miña alma que pinta os teus beizos de vermello paixón.

Un agarimo,

un segundo que se conxela para converterterse en eterno.

Un suspiro,

volver a nacer.

Unha promesa que marca o punto de encontro alí onde pechemos os ollos.

                                                             

                                                             Tania Mourelle

Boas! aquí vos deixo un poema dende a voz dos máis novos e descoñecidos, agardo que vos guste porque a min persoalmente encantoume.

mirando a vida pasar
vaise cada vez mais lonxe
borrase dos meus recordos.

cando baixe cara o inferno
serei provocado por ela
pero xa non poderei volver,
o demo non me deixará.

escaparei deses pantanos
que albergan auga de lume,
e cando chege ao ceo
preguntareille a san pedro
polo anxo qe marchou da miña vida
sen darme un terceiro bico de despedida.


                                            Javier Villajos

13710

Procuro terte cerca
porque non sei se estás lonxe.

Non, non sei se estás lonxe
ou se remata todo nestas catro paredes.

Respeto a túa decisión
e carrexo o lombo
a cara dunha nai desfeita.

E a tua pel branca
marca o punto final

Punto que debera de ser aparte
se viramos a tempo
a lección que agora aprendemos:

O destino xoga con nos
e nos pensamos que
podemos xogar co destino.

                            Tania Mourelle

E seguimos descubrindo o talento de aqueles que din en silencio, desta vez da man dun rapaz que xa ten outros poemas publicados neste Blog mais para min ningún coma este, que opinades vos?

Nun sofá aparcado,
entre os dedos un cigarro,
intentando fumar un mal trago,
un corazón que se vai apagando..

Uns pais que o abandonaron,
obrigándoo a ser un home antes de tempo,
nunca se deu por vencido e acabou por derrotado.
como un exército sen armamento nin sarxento.

Crises de ansiedade,
cabezazos cntra paredes,
golpes de verdades,
lapotes de verdades.

Casado co desprezo,
amante dunha senhora,
un amor que sí ten precio:
50 € por hora.

Segundo canuto da noite,
borracho coma un cadelo,
collámolo coche,
tranquilo,nn sera moi longo o traxecto.

Mentiras,verdades,
que máis lle dara,
para el todo lle vale

Mentiras,alcohol,soidade,
ese e o resumo da súa vida
unha corda suxeitand un cadavere,
un corpo inerte colgando dunha viga..


                                      Álvaro Antelo.

Amor Eterno

Podrá nublarse el sol eternamente;
Podrá secarse en un instante el mar;
Podrá romperse el eje de la tierra
Como un débil cristal.
¡todo sucederá! Podrá la muerte
Cubrirme con su fúnebre crespón;
Pero jamás en mí podrá apagarse
La llama de tu amor.

Amor
Mujer, yo hubiera sido tu hijo, por beberte
la leche de los senos como de un manantial,
por mirarte y sentirte a mi lado y tenerte
en la risa de oro y la voz de cristal.
Por sentirte en mis venas como Dios en los ríos
y adorarte en los tristes huesos de polvo y cal,
porque tu ser pasara sin pena al lado mío
y saliera en la estrofa ?limpio de todo mal?.

Cómo sabría amarte, mujer, cómo sabría
amarte, amarte como nadie supo jamás!
Morir y todavía
amarte más.
Y todavía
amarte más
y más.


Si tú me olvidas
Quiero que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.


Te Quiero
Tus manos son mi caricia
mis acordes cotidianos
te quiero porque tus manos
trabajan por la justicia

si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos

tus ojos son mi conjuro
contra la mala jornada
te quiero por tu mirada
que mira y siembra futuro

tu boca que es tuya y mía
tu boca no se equivoca
te quiero porque tu boca
sabe gritar rebeldía

si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos

y por tu rostro sincero
y tu paso vagabundo
y tu llanto por el mundo
porque sos pueblo te quiero

y porque amor no es aureola
ni cándida moraleja
y porque somos pareja
que sabe que no está sola

te quiero en mi paraíso
es decir que en mi país
la gente viva feliz
aunque no tenga permiso

si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos.

Acuérdate de Mí
¡Oh! cuánto tiempo silenciosa el alma
mira en redor su soledad que aumenta
como un péndulo inmovil: ya no cuenta
las horas que se van!
No siente los minutos cadenciosos
a golpe igual del corazón que adora
aspirando la magia embriagadora
de tu amoroso afán.

Ya no late, ni siente, ni aún respira
petrificada el alma allá en lo interno;
tu cifra en mármol con buril eterno
queda grabada en mí!
Ni hay queja al labio ni a los ojos llanto,
muerto para el amor y la ventura
esta en tu corazón mi sepultura
y el cadáver aquí!

En este corazón ya enmudecido
cual la ruina de un templo silencioso,
vacío, abandonado, pavoroso
sin luz y sin rumor;
Embalsamadas ondas de armonía
elevábanse a un tiempo en sus altares;
y vibraban melódicos cantares
los ecos de tu amor.

Parece ayer! ...De nuestros labios mudos
el suspiro de ¡"Adiós" volaba al cielo,
y escondías la faz en tu pañuelo
para mejor llorar!
Hoy... nos apartan los profundos senos
de dos inmensidades que has querido,
y es más triste y más hondo el de tu olvido
que el abismo del mar!

Pero, ¿qué es este mar? ¿qué es el espacio,
qué la distancia, ni los altos montes?
Ni qué son esos turbios horizontes
que mira desde aquí;
si al través del espacio de las cumbres,
de ese ancho mar y de ese firmamento,
vuela por el azul mi pensamiento
y vive junto a tí:

Si yo tus alas invisibles veo,
te llevo dentro del alma estás conmigo,
tu sombra soy y donde vas te sigo
por tus huellas en pos!
Y en vano intentan que mi nombre olvides;
nacieron, nuestras almas enlazadas,
y en el mismo crisol purificadas
por la mano de Dios.

Tú eres la misma aún;
cual otros días suspéndense tus brazos de mi cuello;
veo tu rostro apasionado y bello
mirarme y sonreír;
aspiro de tus labios el aliento
como el perfume de claveles rojos,
y brilla siempre en tus azules ojos
mi sol, ¡mi porvenir!

Mi recuerdo es más fuerte que tu olvido;
mi nombre está en la atmósfera, en la brisa,
y ocultas a través de tu sonrisa
lágrimas de dolor; pues mi recuerdo tu memoria asalta,
y a pesar tuyo por mi amor suspiras,
y hasta el ambiente mismo que respiras
te repite ¡mi amor!

¡Oh! cuando vea en la desierta playa,
con mi tristeza y mi dolor a solas,
el vaivén incesante de las olas,
me acordaré de tí;
Cuando veas que una ave solitaria
cruza el espacio en moribundo vuelo,
buscando un nido entre el mar y el cielo,
¡Acuérdate de mí!

                                             Gustavo Adolfo Bécquer 

Sen dúbida un bo libro de poesía a recomendar sempre será Makinaria de Carlos Negro, un libro que os alumnos de 4º da ESO acollemos con moito gusto nesta terceira e úlima avaliación.
A nosa opinión sobre o mesmo é a mesma, un libro diferente que nos achega a unha realidade moi próxima, é un libro moi duro e tamén con unha estructura diferente onde os protagonistas non son as persoas con experiencia senon o polo oposto, os adolescentes sen ningunha experiencia, que se deixan levar pola vida.

Aquí vos deixo un poema publicado neste libro para que vos fagades unha idea da súa temática agardo que vos guste, asegúrovos que é unha lectura rápida con un poemario que vos vai emocionar pola súa sinceridade e dureza.


Thunder Road

Deixa

que os motores

ruxan salvaxes

imos xuntos

queimar

a madrugada

esnifar

unhas cantas raias

da estrada

a tope

cos malotes de sempre

a arrasar

nena

a arrasar

que o día de maña

din que nunca existiu

e ti tes uns ollos azuis

e flipantes

e eu un burato de medo

no medio da chapa do peito

que se cadra ti

esta noite

es quen de encher

agora

corpo a corpo

antes de que oxiden

as horas e a vida

sexa

fume de tubo de escape

unha derrapaxe

en falso

na seguinte curva.

Porque ali donde fun estaba o teu nome
debuxado nos sorisos dos máis cativos.

Foches un sopro de aire frío
cando me abafaban os pensamentos dos demais.

Mais quizáis debin mirar cos dous ollos
e non só co dereito.

Agora que só hai vacio no lugar
que ocupaban as tuas curvas.

Agradezo a lección que me ensinaches
inda sabendo que me abandoara ela tamén
cando volvas aparecer novamente.

                                              Tania Mourelle

Como xa sabedes este ano o día das letras galegas foi dedicado a Valentín Paz Andrade.
Valentín foi un home polifacético, o lono da súa vida foi avogado, escritor, político activo, economista e investigador literario. Foi fillo de Francisco Paz e Matilde Andrade que tiveron tres fillas máis Matilde, Carmen e Castora (a que por desgraza faleceu moi nova).
Hoxe deixovos aquí un video da propia neta de Valentín recitando un poema do mesmo agardo que vos guste.

Nacer, vivir, morrer...
todo gran camiño
e demasiado curto.

A fama eo todo,
se ninguén o viu
simplemente non pasou.

E se pasou
ata o tempo o empurra o olvido
a non ser que
o acordo se asine con sangue.

Cada cor...
Cada olor...
Cada imaxe...

Todo é máis complicado
do que semella.

O amor fai que,
nacer vivir e morrer
sexa máis difícil.

Pero parece que só cando
algo é difícil cobra sentido.

Intentar comprender
o sentido da vida é de tolos cando,
non sabemos quen somos.

É difícil ser alguén cando
todos queren que sexas un máis.

Só quero verdade inda sabendo
que non estou lista para escoitala.

Pero ansío un motivo polo que
seguir de pé valla a pena.

Non me importa loitar nestes días.
Non hai causas perdidas,
hai xente que abandoa .

Intento comprender
o que me rodea
día a día.

E soamente atopo
vergoña e impotencia,
vergoña de berrar a palabra xustiza
e impotencia de non saber o que é a liberdade.

Pésanme máis as vágoas nos ollos
ca as cadeas nas mans.

É cobarde o que foxe
cada vez que pecha os ollos
ou é intelixente?

Sinto que os anos lonxe de
resolverme as dúbidas
me encheran de máis.

Pero que así sexa mentres
non se apague a miña voz
nova e forte
nun mundo de silencio!

                                Tania Mourelle

Para min ti e para ti eu,
dúas mentes e un corpo.
Libres!

                                Tania Mourelle

Ricardo Carballo Calero

Ricardo Carballo Calero  (Ferrol A Coruña 30 de outubro de 1910 - Santiago de Compostela, A Coruña 25 de marzo de 1990), mestre de varias xeneracións, licenciado en Dereito e en Filosofía e Letras pola Universidade de Santiago de Compostela e Doutor pola de Madrid. Membro numerario da Real Academia Galega, foi o primeiro catedrático de Lingüística e Literatura Galega da Universidade de Santiago. Está considerado o gran pensador do reintegracionismo.

En Lo Alto Del Bosque Está Mi Eremitorio de Ricardo Carballo Calero

En lo alto del bosque está mi eremitorio.
Llegaste cuando el cielo de otoño auguraba nieve.
Un camino perdido te conducirá a mí.
El invierno nevó fuera mientras dentro
calentaba el gozoso verano.
Quedaste prisionera.
La nieve borró los caminos.
No sabrías regresar.
Te tendré a mi lado mientras el invierno reine.
Sé que te marcharás en la primavera,
cuando el deshielo abra de nuevo las veredas.
Pero tengo la esperanza de que no te veré marchar
Soy ya muy viejo,
y moriré antes de que puedas cruzar el umbral.
Me cerrarás los ojos con tus suaves manos.
Y cuando el sol endurezca la tierra,
te irás sobre tus pies ligeros como las horas.
Pero yo no te veré marchar,
durmiendo para siempre con los ojos cerrados,
soñando que aún estás, que estas siempre
cerca de mí, en lo alto del bosque,
en mi eremitorio, mientras fuera
cae, día tras día, año tras año,
vida tras vida, eternamente, la nieve,
que borró los caminos y te impide partir.

Loita cando o mundo berre non!
cando a oscuridade se apodere da luz,
e soamente uns poucos vexan o camiño.

Loita polo sorriso
de aqueles que che agrandan o corazón,
e polos que non coñecen o amor.

Loita cando xa non poidas máis!
cando o pó empece a cubrir os recordos.

Loita polo teu porque ninguén, NINGUÉN
ten dereito a arrebatarche o destino.

Loita porque nunca, NUNCA
te pisen porque non te ven.

Loita para non ter que loitar.

Cando se cruza a liña
o amor convértese en morte,
as ilusións sangran a alma
e as bágoas escorregan sen destino fixo.

Compreder a diferenza entre amor e obsesión doe
porque debaixo da auga costa abrir os ollos.

O triste non é oír a diferenza,
e pensar que deverdade existe
e podrecer na oscuridade.

Cando o desexo é o inimigo
unhas mans valeiras
deixan tras de si,
un carreiro de pó e cinzas.

                                 Tania Mourelle

Novo poema de Álvaro Antelo!

Somos o veleno,somos o antídoto,
para un mundo que esta perdido.
somos un quero,somos un podo.
somos o penso,somos o existo.
somos as ovellas,somos o lobo.
somos unha morte,somos unha vida.
somos a loita do día a día.
somos listos,somos tontos,
somos egoistas e orgullosos,
soamente miramos polo noso.
non sabemos qen somos,nin a donde imos,
pero nós qeixamonos.
somos os bens,somos os males.
somos moitas mentiras,poucas verdades.
ambas son inseparables,ambas son inevitables.
Somos anxos,somos demos,
Somos mortais,todos morremos.
somos valentos,pero todos temos medos.
somos soños,somos pesadelos,
pretendemos sacar a luz do mundo,
sin tan sequera saber como facermos.
somos promesas,somos ilusións
que naufragan nun vaso de decepcións.
somos unha raza,que de si mesa se alimenta,
todos sen darnos conta,acabaremos co planeta.
chegados a este punto,aqui se despise este poeta.


                                                             Álvaro Antelo

Sumamos máis!


Aquí vos deixo este pequeno texto, espero que o leades e pensedes nel porque dende logo da que pensar.
Recordade tamén que non toda a poesía se escrbe en verso.
Este poema foi escrito por unha compañeira e espero que vos guste.

As veces pasan cousas que non sabemos porque pasan ou porque o fan nese momento que as veces resulta inesperado, son cousas que non ves vir e que ao principio non se comprenden e tardase un tempo e darse conta do que pasa, enamorarse é o exemplo máis claro, un enamorase sen ter previamente previsto enamorarse, é algo espontáneo e diferente. Enamorarse cambia a unha persoa e normalmente a outra máis pero non sempre é así. Enamorarse significa deixar a un lado os defectos e centrarse só nas virtudes. Enamorarse é algo que só os valentes coñecen, porque primeiro de todo, hai que ter as cousas claras cando se fala de amor, amor non é algo co que se xoga. O amor e o namorado teñen que ser un mesmo para entenderse e para comprenderse e eso ás veces tarda en pasar pero cando pasa podes ver e sentir cousas que antes nunca sentirías e moito menos entenderías.


                                                                                                                  Iria Cousillas 

Galego, cada día un chisco máis lonxe!


Aquí vos deixo un vídeo que me chamou moito a atención, estudantes alemáns traducindo poesía ao galego.
Esta iniciativa para o meu gusto é moi bonita e gustaríame que pensarades e reflexionárades en como a xente de fora ve a nosa fala porque é un pouco triste que nós non nos deamos conta e nolo teñan que dicir os de fora porque como din neste vídeo, a fala galega está a altura no plano estético de calquera literatura europea defeito a fala alega tamén chegou a lugares coma Oxford, e se alí e en alemaña e en moitos máis países chega a nosa fala e non soamente iso se non que é apreciada por qué siguen existindo tales prexuizos?
Elaborar unha opinión propia e algo moi importante nunca o esquezades.

E xa para rematar aquí vos deixo outro video relacionado co xa dito anteriormente dónde estes estudantes alemáns nos dan a sua opinión da lingua galega e de Galiza.

E aquí vai un poema novo dunha cara descoñecida, outro compañeiro máis que se suma o noso blog de poesía nun poema de amor espero que vos guste :-)


Eres máis fermosa ca máis bela rosa,
os teus ollos brillan coma os raios do sol.
Os teus beizos son tan doces que,
se quedan curtos todos os doces do mundo
e o teu sorriso...
É o sorriso máis fermoso do mundo.

           

                                                 Cristian Rodríguez Benzema

E xa somos máis!


Xa somos máis os que nos sumamos a escribir poesía, bueno a publicar o que escribimos mellor dito ;-) Desta vez foi un compañeiro o que nos escribiu este fermoso poema de desamor, espero que vos guste a min gustoume moito, non esquezades que non fai falta ser un xenio para escribir poesía soamente deixarse levar.


Agora que...
Se esfumou o amor,
Agora que se afogaron os bicos,
Agora qe se perdiu a paixón,
Agora qe se disolveron os desexos..
Para que seguir loitando,
cando xa damos todo por perdido?
Agora qe o uniko qe nos qeda,
é un amor aparcado en dobre fila no olvido.
  
                                         Álvaro Antelo

Himno Galego!

Os Pinos

¿Qué din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?

Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

Soavos este poema va que sí?

O Himno Galego é un poema escrito por Eduardo Pondal o Himno e o símbolo acústico máis solemne e transcendental de Galiza como comunidade política. Reflexa o ambiente social e cultural de Galiza coma un dos seus máis importantes testimonios . Tivo que vivír moitas cousas, dende a prohibicion absoluta en tempos de restricción espiritual e expresiva hasta a permisividade total sen obstáculos nin censura pasando por situacións intermedias, moitas veces ambiguas nas que se toleraba a sua practica pero considerado como unha cantiga máis do rico folklore galego.

A bandeira e o escudo estan involucraados co expírito creativo da Galiza inmigrante e como non este himno e feito na Habana. A bandeira ou o escudo son os únicos símbolos que non se viron criticados polo que despertan a adhesión de todos nacionalistas e rexionalistas e de persoas que non se distiguen por un excesivo celo centralista

E xa somos máis os que cada día nos sumamos a escribir poesía! Neste caso un fermoso acróstico escrito por unha das nosas compañeiras. Dende logo a min encantoume, a ver que vos parece a vos.

Cada día que pasa
Onde estou, e onde vou
Ninguén me quita unha ilusión,
Facerte feliz
Invitarte a entrar no meu corazón
Amarte, sempre e para sempre, e poder
Revolotear polo teu interior.

                        Meri Borrajo



Dende logo un precioso acróstico que nos mostra o que é a confianza que se sinte por esa persoa querida.

Boas! Hoxe vouvos deixar aquí novos poemas pero desta vez algo distintos porque a poesía non soamente se escribe, así que aquí vos deixo estes poemas de Martín Codax (siglos XIII e principios do XIV). Apenas existen datos sobre a identidade do personaxe, pénsase que habitaba en Vigo polas continuas referencias a cidade.
O corpus literario o atribuido limítase a 7 cantigas de amigos que figuran nos cancioneiros da lírica galaicoportuguesa e no pergamiño Vindel no que figura o seu  nome como autor das composicións.

Ondas do mar de Vigo




Quantas sabedes amar amigo

Lamentablemente non puiden atopar quen o musicou, é unha pena porque a voz e preciosa.

E aquí vos deixo un poema que eu mesma escribín, espero que vos guste e sobre todo que vos tamén vos animedes a publicar os vosos ;-)

¿Que é o medo?

Hai quen teme
a voz quqe habita na sua alma
por medo do medo a escoitar.

Outros temen a deus.

Os máis simples
temen a complexa opinión dos demais.

Entendo os que temen o descoñecido,
a aquelo que esta por vir
pero que non sabemos nin cando, nin dónde nin por qué.

Non entendo os que temen a oscuridade pois,
a luz deixa ver cousas horribles.

E aínda que eu tamén temo a morte
o meu maior medo
e a soidade que, paradoxicamente
algunha vez tanto precisei.

                                                   
                                          Tania Mourelle

Rosalía de Castro de Murguía

 Nada en Santiao de Compostela o 24 de febreiro de 1837 e finada en padrón o 15 de xullo de 1885.
Rosalía é unha das máis grandes escritoras da lingua galega, mais tamén publicou algunhas das suas obras en castelán, Rosalía escribiu tanto en prosa coma en verso o seu primeiro e grande libro foi cantares gallegos e aquí vos deixo un poema publicado neste libro a ver que vos parece.

	-Meniña, ti a máis hermosa
	que a luz do sol alumbrara;
	ti a estrela da mañanciña
	que en puras tintas se baña;
	ti a frol das froridas cumbres,
	ti a ninfa das frescas auguas,
	ti como folla do lirio
	branca, pura e contristada.
	¿Quen eres, fada sin nome
	de tan dormentes miradas,
	de tan dorida sonrisa,
	de feituriña tan cándida?
	¿Quisais de muller naceches
	sendo tan limpa e tan casta?
	¿Quisais das brisas da tarde,
	quisais das brétemas vagas...
	das burbulliñas dun río,
	quisais dunha nube branca?
	¿Ou as espumas do mare
	a un raio de sol xuntadas
	pousáronte ó ser da aurora
	nunha cunchiña de nacra?
	Mais de onde queira que seas,
	tristísima pasionaria,
	por ti sinto un amor puro
	que pouco a pouco me mata.
	Por ti, de noite e de día,
	cal vaga sombra encantada,
	preto do ten vivir ximo,
	ximo cos ventos que pasan
	facendo vibrar sonoras
	sentidas cordas dun arpa,
	que con ecos tembradores
	dos meus amores che falan.
	Mais dime: ¿por que estás muda?,
	di por que estás solitaria,
	di por que vives nos montes
	cos paxariños que cantan,
	mentras ti choras e choras
	ó pé dun olmo sentada,
	toda de loito cuberta,
	toda cuberta de lágrimas.
	-Déixame vivir nos montes,
	déixame estar solitaria,
	déixame cos paxariños
	que en derredor de min cantan.
	Déixame vestir de loito,
	cuberta por tristes bágoas,
	i eco de homes non escoite
	nin son de armoniosas arpas,
	que eses sons de amor á vida
	rompen as miñas entrañas.
	¡Si deles, galán, por sorte
	doce consolo arrancaras
	para un dor que non ten cura,
	para un mal que non se acaba!
	¡Si ó seu vibrar sonoroso
	as tombas se levantaran
	i o polvo que nelas mora
	volto a vivir se axitara!...
	Mais, cala, galán...; non toques
	as soaves cordas dun arpa
	que nin dá vida ós que morren,
	ni as tristes tombas levanta.
	Cala, galán, cos cantares
	que con pasión de amor cantas,
	que os meus amores morreron
	i aló antre tombas me agardan.
	Para min morreu a dicha,
	morreu tamén a esperanza,
	cubreuse o seu de tristura
	i a terra de ásperas Prantas.
	Déixame vivir nos montes,
	déixame estar solitaria,
	déixame vestir de loito,
	cuberta de amargas lágrimas.
	Que a rula que viudou,
	xurou de non ser casada,
	nin pousar en ramo verde
	nin beber da iaugua crara. Tal é a aceptación e o interese que as obras desta escritora espertan no mundo, que nas derradeiras décadas os seus poemas foron traducidos a linguas como o francés o alemán o ruso e o xaponés.