De cativa poñíase de puntas porque o marco da ventá impedíalle ver os paxariños xogar fora cos primeiros raios de sol, canto o detestaba...

Agora que os ve de cotío con só pasar por diante está moi ocupada para pousar a súa vista neles. Agora aspira a ver máis aló pero o marco séguelle molestando, canto o detesta...

Sei que espera medrar máis aló del, e nesa pequena franxa que o destino caprichoso non puido tapar verá o ronsel que deixaron as súas pegadas e amosará o seu soriso. Un soriso libre que atopou o que buscaba.

Brillarán entón os seus ollos apagados pola sal, brillarán cunha cor tan azul coma aquela do ceo, coma aquela do ceo que de cativa non podía ver pola ventá.


                                                                                                     Tania Mourelle


A unha personiña moi especial que disfruta véndome facer aquelo que poucos entenden, a ela, para ela.

Era a forma na que a miraba, na que a miraba con eses ollos enigmáticos que desvestían o seu pensamento. Canto máis a miraba, máis desexaba ela sentir a calor das súas mans, e así a esperaba coma un ser sen forma a espera de ser moldeado.
 E erao, e sabíao.
 Precisaba del, precisaba oír o seu nome nos seus beizos ata arrincarlle a última letra deles.
Gustáballe, desexabao e sabíao.
Gustáballe pousarse o seu carón e sentir a música do seu arrecendo.
Afundir os seus finiños dedos no seu cabelo e perdelos, perdelos e quedar así para sempre.
Era a forma na que se sentía viva, o latexar dun corazón desbocado como banda sonora dunha cortametraxe.
Era a súa droga, precisaba del.. E sabíao.

                                                                                                      Tania Mourelle

Sentíase fráxil coma o cristal, escacharía en mil anacos de non ser polo tempo que avanza impasíble.

    E qué máis da?

   Quén o notará o día seguinte? 

Ela soa, consigo mesma, avanzando coma a pluma que rabuña o papel en branco. 

Ela mesma, cos seus pensamentos desbocados coma a gargallada que sae sen control. 

    Ela, nin ti nin eu nin él, ela. 

Calando os recordos co ruido do camiñar de 14cm de tacón. Impasible.

Agachándose nun silencio que xa non precisa de boas razóns. Impulsiva.

Sabendo que se volve máis transparente canto máis berra por dentro... 

Sabendo que venera o que nunca tivo, o que poida que nunca atope...

   Non entendendo nada. 

                                                                                         Tania Mourelle 

Papá díxolles que non se metesen en líos, era un pouco duro con eles as veces, mamá queriaos incondicionalmente, eran os seus anxos.
Oíches iso?
mamá que foi iso?
por qué chora papá?


A estrada estaba mollada, a música demasiado alta,
debuxemos con pó branco,
será divertido
eles tamén o fan.

Mamá xa non ri... papá xa non ten nada que dicir...


                                                                                                Tania Mourelle

Aquelas catro paredes cheas de recordos baleiros coma a botella de whisky que a consumía lentamente era o seu único refuxio, horas de silencio, horas na soidade que precisaba e tanto detestaba o mesmo tempo. Así, consigo mesma calaba as súas vergoñas, mataba as súas inseguridades ou iso pensaba ela. A única que precisou sempre a que agora non coñece, forza agochada nunha máscara demacrada polo insomnio, polas penas, pola vida.
Un cigarro, precisa sentir a nicotina corréndolle polas veas, sentirse libre coma se os problemas se foran co fume, libre entre aquelas catro paredes que se pechan cada vez máis.
Auga negra, a maquillaxe xa non o soporta máis.
Un último suspiro antes de apagar a luz e pechar os ollos, unha última calada, un último pensamento absurdo... mañá será outro día...


                                                                                                    Tania Mourelle.