1 por cada vágoa
2 por cada lamento
3 por cada mágoa
4 por cada sentimento
5 por cada egoísmo
6 por cada incomprensión
7 por cada palabra
8 por cada silencio
9 por tanta dor
10 por tanta paixón
11 por cada ilusión
12 por cada decepción
13 por cada recordo
14 por cada momento
15 por esas olladas atrás
16 por cada vacío que está por vir
17 por cada bico que non se vai dar
18 por cada cada familia desfeita
19 por esa falsa esperanza
20 por esa verdadeira intuición
21 pola bondade no peor
22 por cada vela alumeando
23 por cada flor
24 por cada símbolo
25 por cada chamada
26 por cada alento
27 por cada desalento
28 por cada inxusticia
29 por cada neno
30 por cada nai
31 por cada peso
32 por unha vida
33 por duas mans unidas
34 por tanta forza
35 por tanta fraqueza
36 por tantas dúbidas
37 por ti
38 por min
39 por eles
40 por todos
41 por todos menos por él
42 por ese rencor
43 por un feito impasible
44 polo erro humano
45 por tanto silencio
46 por un falso culpable necesario
47 por falta dun abrazo
48 por tanta hipocresía
49 por tanto apoio
50 por algo inexplicable
51 por descoñecer o verbo asimilar
52 por tanto difícil
53 por tan pouco fácil
54 por precisar dunha razón
55 por cada vacío
56 por cada arrepentimento
57 por cada vida
58 por cada morte
59 .....................
60 por cada curva
E así se pasan os minutos máis duros das nosas vidas.
Tania Mourelle
jueves, 5 de septiembre de 2013
miércoles, 24 de julio de 2013
Gustavo Adolfo Bécquer
naceu o 17 de febreiro de 1836 en Sevilla, o seu pai faleceu cando el tan só tiña cinco anos de idade, comezou os seus primeiros estudos no colexio de San Antonio Abad e concluinos no colexio San Telmo, desafortunadamente con tan só nove anos Bécquer terá que lidiar tamén coa morte da súa nai.
Hoxe en día Bécquer está considerado un dos máis grandes poetas do S.XIX dato co que estou totalmente de acordo, aquí vos deixo dúas das súas rimas que son as miñas preferidas agardo que vos gusten:
RIMA XXX
Asomaba a sus ojos una lágrima
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.
Yo voy por un camino; ella, por otro;
pero, al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: —¿Por qué callé aquel día?
Y ella dirá: —¿Por qué no lloré yo?
RIMA IV
No digáis que, agotado su tesoro,
de asuntos falta, enmudeció la lira;
podrá no haber poetas; pero siempre
habrá poesía.
Mientras las ondas de la luz al beso
palpiten encendidas,
mientras el sol las desgarradas nubes
de fuego y oro vista,
mientras el aire en su regazo lleve
perfumes y armonías,
mientras haya en el mundo primavera,
¡habrá poesía!
Mientras la ciencia a descubrir no alcance
las fuentes de la vida,
y en el mar o en el cielo haya un abismo
que al cálculo resista,
mientras la humanidad siempre avanzando
no sepa a dó camina,
mientras haya un misterio para el hombre,
¡habrá poesía!
Mientras se sienta que se ríe el alma,
sin que los labios rían;
mientras se llore, sin que el llanto acuda
a nublar la pupila;
mientras el corazón y la cabeza
batallando prosigan,
mientras haya esperanzas y recuerdos,
¡habrá poesía!
Mientras haya unos ojos que reflejen
los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
al labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
¡habrá poesía!
Sen dúbida dous poemas máis que fermosos, podedes ler máis nesta páxina espero que vos gustaran http://www.los-poetas.com/a/beq1.htm
Hoxe en día Bécquer está considerado un dos máis grandes poetas do S.XIX dato co que estou totalmente de acordo, aquí vos deixo dúas das súas rimas que son as miñas preferidas agardo que vos gusten:
RIMA XXX
Asomaba a sus ojos una lágrima
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.
Yo voy por un camino; ella, por otro;
pero, al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: —¿Por qué callé aquel día?
Y ella dirá: —¿Por qué no lloré yo?
RIMA IV
No digáis que, agotado su tesoro,
de asuntos falta, enmudeció la lira;
podrá no haber poetas; pero siempre
habrá poesía.
Mientras las ondas de la luz al beso
palpiten encendidas,
mientras el sol las desgarradas nubes
de fuego y oro vista,
mientras el aire en su regazo lleve
perfumes y armonías,
mientras haya en el mundo primavera,
¡habrá poesía!
Mientras la ciencia a descubrir no alcance
las fuentes de la vida,
y en el mar o en el cielo haya un abismo
que al cálculo resista,
mientras la humanidad siempre avanzando
no sepa a dó camina,
mientras haya un misterio para el hombre,
¡habrá poesía!
Mientras se sienta que se ríe el alma,
sin que los labios rían;
mientras se llore, sin que el llanto acuda
a nublar la pupila;
mientras el corazón y la cabeza
batallando prosigan,
mientras haya esperanzas y recuerdos,
¡habrá poesía!
Mientras haya unos ojos que reflejen
los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
al labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
¡habrá poesía!
Sen dúbida dous poemas máis que fermosos, podedes ler máis nesta páxina espero que vos gustaran http://www.los-poetas.com/a/beq1.htm
martes, 8 de enero de 2013
9
O comezo está alí onde todo remata.
Xa non importa canto te busque
porque só atoparei valeiro.
Mais nunca tanto o corazón encheu
un espazo sen ninguén.
O poder do recordo será dende agora
un corazón latexando.
E os teus latexos voaran libres
de mente en mente.
Porque agora es iso, agora es libre.
Ou quizais.. vives pechado en cada un de nós?
O comezo está alí onde todo remata.
Tania Mourelle
Safo
Boas, despois das vacacións de nadal nas que espero, todos o pasárades moi ben toca poñerse as pilas e nada mellor que con un poema da poetisa a que fai honor dito Blog aquí pois, deixo un poema de Safo que recordamos é a inventora da oda sáfica (tres endecasílabos e un adónico final de cinco sílabas) agardo que vos guste!
Igual parece a los eternos Dioses
quien logra verse frente a ti sentado.
¡Feliz si goza tu palabra suave,
Suave tu risa!
quien logra verse frente a ti sentado.
¡Feliz si goza tu palabra suave,
Suave tu risa!
A mí en el pecho el corazón se oprime
Sólo en mirarte; ni la voz acierta
De mi garganta a prorrumpir, y rota
Calla la lengua.
Sólo en mirarte; ni la voz acierta
De mi garganta a prorrumpir, y rota
Calla la lengua.
Fuego sutil dentro de mi cuerpo todo
Presto discurre; los inciertos ojos
Vagan sin rumbo; los oídos hacen
Ronco zumbido.
Presto discurre; los inciertos ojos
Vagan sin rumbo; los oídos hacen
Ronco zumbido.
Cúbrome toda de sudor helado;
Pálida quedo cual marchita yerba;
Y ya sin fuerzas, sin aliento, inerte,
Muerta parezco.
Pálida quedo cual marchita yerba;
Y ya sin fuerzas, sin aliento, inerte,
Muerta parezco.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)