Se lle soltas a man,
que sexa con furia,
con rabia,
con deixadez.

Rompe a cadea e carga co peso,
que resoe cada vez que pechas os ollos.

Deixaa voar,
sen atreverte a preguntar,
en donde é que se vai pousar.

Alónxate da súa mirada,
fala por enriba dos seus pensamentos.

Baixate cando te busque,
deixa o vacío do teu corpo,
ata agora inerte.

Se lle soltas a man,
deixa ir con ela
todo o que un día foi teu.

Tania Mourelle 

Llueve la noche sobre el día,
todo se agranda y a la vez se marchita.

Cae el ocaso,
el otoño sobre el tiempo.

Vuela el campo,
firme sobre el cielo.

Rompe la arena,
sobre las olas.

Todo es así,
así funciona.

Te giras,
la imaginación no perdona.

Tania Mourelle 

Esperto coa alma en branco, cunha esencia dudosa.

Esperto co medo no corpo de que a luz non se prema.

Esperto con olor a vágoas doces, con dor no corazón.

Afundo en tristeza, na rixidez da soidade e os soños pesan coma anos.

Vivo entre as páxinas, en cada mente curiosa que me observa

e descubro unha extraña que pasea da man da loucura.

Da loucura que me leva a vivir asi

porque de primeiro prato  agardame a sentencia da resignación

de vivir a vida que narra o meu papel pero coa alma en branco.

                                                               Tania Mourelle

Temor á soidade, temor temido polos temerosos
ansiades refuxio nunha cárcere de negrura
e veredes a luz co reflexo da última hora.

A vinganza dos vingadores, duro castigo en batalla
buscades liberdade na espada que debastou cidades
e teredes a alma podre ata o último alento.

O consello dos sabedores que saberán onde buscar,
atoparedes o que queredes oír na mente fráxil
e veredes a saída fora do camiño.

A esperanza xogada na última oportunidade,
xogaredes cas cinzas entre as mans
e caeredes nas redes da furia que leva o vento. 

                                       
                                                              Tania Mourelle 

Mamá non chora, mamá perdeu ese dereito cando gañou ese nome.

Mamá ten forza, seino porque polas noites escoitoa soñar.

Mamá ensinoume a falar mais as veces pídeme que cale con vágoas nos ollos, pero non chora, mamá non chora.

Mamá érguese pero a memoria tápalle o soriso.

Mamá ensinoume, bicoume e soltoume a man, e, cando me vin lonxe de mamá, mirei atrás e chorei, chorei polas dúas e por primeira vez, mamá chorou conmigo.


                                                                    Tania Mourelle

Boteime a correr coa carraxe nas veas,
en busca de aire limpo,
comida polo po e a deixadez.

Querendo alonxarme de ti,
dos teus bicos,
lonxe do amargo sabor dun vougo querer.

Abafei en soidade
fronte ó muro máis empedregado de todos,
a miña alma.


                                 Álvaro Antelo e Tania Mourelle



Gracias a quen persiste en intentar entender Álvaro.

Hoxe a noite pechao todo na súa escuridade,
o horizonte mestura os dous mundos no vacío,
quebra ó lonxe o silencio movido polo vento e,
o corpo acomódase coa humidade nos ósos.

Cos dedos enmarañados e a cegueira da noite,
a conversa axitada das árbores antóxase apetecible,
así entre asubíos inertes engrandécese a pena,
porque o susurrar enoxa ó silencio.

O repiquetear dos dentes anuncia o frío,
a choiva debuxando unha silueta a pasividade,
o pensamento, o único capaz de fuxir,
vese amarrado á rixidez do abrigo de pel.

Hoxe a tinta escorrega por este papel mollado,
e pecha en negrura o significado duns versos,
deixando o canto funerario das árbores,
como única benvida ó amencer que non chega.


                                                Tania Mourelle